Empati sempati doğurmaz..

Yok öyle şey.. her empati yaptığın kişiye sempati duyamıyorsun.. Duymanda gerekmiyor zaten.

Hayatı empati yapmakla geçen biri olarak, benim için empati yapana rastlamadım. Belki de ben o kadar fazla kendimi karşımdakinin yerine koyuyorum ki, karşımdaki zahmet edipte kendini benim yerime koymak istemiyor.

Herkesi anlamaya çalışıyorum, çoğu zaman anlıyorum da lakin nedense beni anlayan pek az.

Sebebi belli aslında..

Sebebi bencillik!

İnsanlar bencil olduğu sürece, bencil olmayı yaşam biçimi haline getirdiği sürece ne stres bitecek, ne çile..

Birilerinin mutlu olması neden birilerine dert olur ki?

Dert edinecek başka meselesi olmayanlar mıdır mutluluğu dert edinenler?

Mutluluk kapısını sonsuza dek kapatanlar mıdır bencil olanlar?

Oysa hayat basit…

Sevmek üzerine kurulu bir gün doğuyor her sabah gökyüzünden,

Kimi zaman bulutlu, kimi zaman güneşli ama hep umutlu..

Bazıları perdeleri sımsıkı kapıyor gökyüzüne değil, hayata..

O umudu alamadan başlıyorlar güne, içten içe hasetle, kibirle, bir gülen yüz görme ihtimali hayatlarını karartacakmışçasına tetikte..

İlk güler yüze çeviriyorlar yüzlerini, yüz çevirdiğinin de bir hayatı olduğunu göz ardı ederek, onunda sevdikleri, sevenleri olduğunu inkar ederek,

İnkar, olanı yok etmez ki, içindekini, aklındakini silmeye yetmez ki..

Bencillik zaman zaman sinir bozsa da, insanlığımı benden alıp götürmez, karşımdakini anlamaya çalışmama engel olamaz..

Yine yerine koyarım kendimi, yine anlamaya çalışırım..

Lakin yaptığım empati, sempatiye yol açmaz...